'Het is zwaar om hier te leven, in een land waar ik gezien wordt als een 'gekke vrouw' omdat ik honden en katten te eten geef en ze help als ze ziek of gewond zijn ...'

Dit zijn de woorden van Bibi Milanovska, een dierenhelpster in de stad Skopje in Noord-Macedonië.

Voor Bibi gaat er geen dag voorbij zonder stress. Iedere dag zijn er dieren die hulp nodig hebben, die honger hebben en die op haar wachten. In Noord-Macedonië kun je bijna geen stap zetten zonder een verwaarloosde of mishandelde zwerfhond- of kat te zien.

Foto's kun je groter maken, door erop te klikken.

'Het ergste is als mijn salaris op is en ik geen geld meer heb om voer te kopen voor de honden en katten op straat. Als ik geen voer kan kopen vraag ik de bakker om oud brood of de slager om vleesafval en dat kook ik samen met wat macaroni of rijst tot een dikke pap. Dat breng ik dan naar de dieren zodat ze toch iets in hun maag hebben en die dag geen honger hoeven te lijden.'

Soms eet Bibi ook zelf van het oude brood zodat ze een maaltijd voor zichzelf uitspaart.

's Avonds na haar werk gaat ze met de bus naar het 'boarding house' - het pension waar haar tientallen honden en katten worden opgevangen.

Dieren die Bibi gered heeft toen ze ernstig ziek waren of mishandeld en gewond, dieren die ze heeft weggehaald bij het randje van de dood.

En nee, een dierenpension in Noord-Macedonië is geen luxe zoals in veel Nederlandse pensions. De dieren verblijven in ruimtes met een betonnen vloer en hebben oude dekens of een kleedje om op te liggen (dekens en kleedjes die Bibi zelf moet verschonen en wassen) en er zijn houten hokken voor de katten.

Maar deze dieren zijn tenminste veilig, ze krijgen te eten, hebben schoon water en ze krijgen af en toe een knuffel of een aai over hun kop. En dat is heel wat beter dan het leven dat de dieren op straat moeten leiden. Of beter gezegd: het leven dat ze moeten lijden.

Soms lukt het om iemand te vinden die een dier wil adopteren en vertrekt een hond of kat naar een zacht mandje in Engeland, Duitsland of Nederland. Maar de vrije plekjes in de opvang worden onmiddelijk ingenomen door een ander dier dat het nodig heeft. Een dierenopvang raakt nooit leeg ...

Het is zwaar werk en de pijn in haar rug is bijna ondraaglijk. Bibi loopt al 10 jaar met een hernia die maar niet beter wordt, het komt door al het sjouwen met emmers en zakken voer en het dragen van gewonde en zieke dieren.

Maar ze weet dat de dieren op haar wachten, ze kunnen niet zonder haar en dus verbijt ze de pijn en brengt de dieren hun eten. Haar oude autootje heeft het begeven en geld voor reparatie is er niet. Ze neemt nu de bus of gaat met een taxi naar de voerplaatsen, en zo brengt ze ook dieren naar de dierenarts.

'Het grootste probleem hier is dat mensen hun dieren niet laten steriliseren.' Honden worden meestal niet als huishond gehouden, maar verblijven in de tuin of op het erf. De dieren gaan op stap en de teefjes raken zwanger. De puppy's worden vervolgens als oud vuil ergens gedumpt, al dan niet in een vuilniszak, of ze worden op een afschuwelijke manier gedood. Dat gebeurt vaak ver weg van de moederhond zodat zij haar haar puppy's niet meer terug kan vinden.

Als de diertjes geluk hebben worden ze gevonden door Bibi, zoals die keer dat ze een nestje van 7 pupjes vond die allemaal ziek waren van het Parvo virus. De badkamer van haar kleine appartementje werd ingericht als ziekenboeg en Bibi werkte de klok rond om de dieren te verzorgen, hun medicijnen te geven en alles zo goed mogelijk schoon te houden.

Op een dag zette ze de balkondeur open voor wat frisse lucht en de puppy's, hoe ziek ze ook waren, scharrelden naar buiten, het balkon op. Om te voorkomen dat de bovenburen de pupjes en hun bloederige diarree zouden zien heeft Bibi het balkon toen afgedekt met lakens zodat de dieren een soort tentje hadden op het balkon.

Na een week van stress en zorgen om de kleintjes werd Bibi wakker naast de puppy's, ze was flauwgevallen van uitputting ... Maar de dieren hebben het gered! En dat is het enige dat telt voor haar.

'Als ik het toch eens aan mensen kon uitleggen; achter iedere dier dat gered wordt schuilen zoveel tranen, zoveel slapeloze nachten en stress. Maar mensen begrijpen het niet. Sommige mensen zeggen: je hebt al zoveel dieren in pension, je zorgt voor zoveel dieren op straat en je gaat maar door, waarom stop je er niet mee? Ik kijk ze aan en ik kan geen antwoord geven, kan geen woorden vinden, wat moet ik zeggen tegen mensen die alleen aan zichzelf denken? Hoe kan ik de dieren NIET helpen? Ik kijk ze in hun lieve ogen en voel hun pijn, hun verdriet en angst. Ik begrijp hun roep om hulp en mijn hart huilt. Ik versta de taal van dieren beter dan die van mensen denk ik... '

'Alles is hier zo duur geworden, ik probeer overal op te besparen om de honden en katten te eten te geven en de dierenarts te betalen. Ik heb ook een betalingsachterstand bij het pension. Ik weet dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft, maar ik heb het gevoel dat ik nooit genoeg doe, het lijkt wel of mijn handen en voeten gebonden zijn. Maar ik kan niet naar huis gaan en rustig gaan slapen terwijl ik weet dat de dieren honger of dorst hebben. Het aantal honden op straat neemt toe en de situatie is alarmerend... En ik ben bang dat het pension de dieren op straat zet als ik de schuld niet kan betalen en dat dan alles voor niets geweest is.'

'Ik wijd mijn hele leven aan de dieren, misschien denken mensen dat ik niet normaal ben, omdat ik van ze houdt en ze help waar ik kan, maar in de ogen van de dieren ben ik hun moeder. Ik heb vuile kleren van hun poten, maar dat kan me niet schelen, mijn hart en ziel is voor hen allemaal. Ik kan ze niet in de steek laten!'

Facebook

Doneren kan via een overmaking naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 180'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje. Nergens voor nodig.

Alvast heel veel dank!

Of doneer via onderstaande knoppen: