Years ago, we already wrote about Hanan Atef Zaki. From Forever Rescue Foster.

A downright angel in the blazing heat of cruel Egypt.

Suppose you are skin and bones, hungry, sick and mangy, sometimes you even have broken bones or painful wounds. Added to this is the maddening thirst, a feeling that predominates even above all that. If you don't find something to drink soon, all you can do is lie down and wait for the end…

You actually need help very urgently, but if a person comes by, you quickly hide. Sometimes with a pike dive into the sewer.

Because people are very dangerous creatures, who are only bad and have ensured that you are in such a miserable state now.

Mind you, the biggest threat to the strays lies not only in the lack of food and drink, but mainly in the 'man'.

The highest vet costs, the most frustrations and the biggest headaches that the care providers have … all because of that same 'human'.

We don't want to show you most of the photos of animals in the streets of Egypt. It is crying to heaven what shuffles around there and drags itself along. Over the 50 degree sand or tarmac.

Even the colleagues from Dierennood can't look at it… We had to weigh up a lot because almost every image was too intense.

It hasn't been easy for Hanan, but now that times are getting worse, prices higher and the number of emergencies more frequent, she also has to fear for the survival of her shelter. Her animals are finally safe after a life full of misery. It simply cannot happen that she has to close her doors! We are talking about no less than 550 dogs! All animals that have been badly abused, tied to chains in the blazing sun, which were, in short, in a horrible condition. And who unfortunately need more than just something to eat every day.

Sometimes it can be difficult to imagine when it comes to such numbers of animals. Then you only see the big picture.

But even then, one person counts. Even then, especially then, you must have an eye for each individual. Exactly as the animal helpers experience it themselves.

Let's turn it around, not a story about Hanan but through the eyes of Hanan.

One dog only, one of many…

Her name? MIRACLE.

It was just a miracle that she was found at all, literally dumped in the middle of the desert. So she would be called 'Wonder'. To prevent her from ever walking back or even surviving, a sick ghost had her front legs and her back legs tied together… we have no words for it, at least not words the webmaster would approve of.

Even the rescue team was deeply shocked: both her back feet were completely off. There were deep lacerations around the front legs. She must have nibbled those ropes with her teeth and then dragged herself along.

What an awful pain she must have suffered…

Miracle was skinny, dehydrated, anaemic and covered in parasites, but… the second miracle happened: she was so happy when she saw her rescuers that she looked like she was smiling. But hey, maybe she was so worn out from all her suffering that she didn't even care anymore. It couldn't get any worse. She gave them her confidence and let it happen. Or maybe she understood that she had met some excellent people.

Firstly, she was given plenty of fluids, pain relief and a blood transfusion. Because she was too weak to immediately undergo surgery to properly amputate her damaged hind feet. The drip was needed longer, the poor girl was so weakened and, although the will to live was strong, her tortured body and her organs had taken a big beating. However, Hanan couldn't bring herself to put her to sleep. The hope in her eyes… everyone saw it. Was it perhaps the will to reward her caretakers by continuing to fight. Who can say?

After 2 weeks, Miracle had slowly become stronger, the hope grew: would she make it? Then suddenly the breathing problems started. She became very short of breath and needed oxygen urgently. After all the poor thing had been through, Hanan didn't want to lose her. Unfortunately, ventilation was not possible in the shelter's small clinic. And there was also no possibility to transport her to a real veterinary clinic. No car, no driver. There was no money for …

Hanan concludes her sad story with a simple: “we lost her…” A moment of tears for everyone, including us…

550 dogs. In conditions that are far from ideal, but at least the animals are safe, away from the scorching sun, iron chains and the insidious population.

And each of those 550 dogs has its own story. Without exception, sad, full of fear and unimaginable pain.

Miracle symbolises the life of all these animals that have been given a chance thanks to Hanan.

This little girl didn't make it, but don't let her life have been in vain.

Such a brave animal should not be forgotten. No animal should disappear in such a large group. Every story is important, every life worth living.

Please help Hanan give all those other victims a chance.

Facebook page

You can help these animals directly by transferring an amount to:

NL16 INGB 0004 7841 60 for. Stichting Dierennood o.v.v. “Aid project 157”

and we will make sure that your donation will only be used for this aid project.

With us there is no deduction for salaries, housing or unnecessary frills.

Or donate via the button below:

Jaren geleden schreven we al over Hanan Atef Zaki. Van Forever Rescue Foster.

Een regelrechte engel in de gloeiende hitte van het wrede Egypte.

Stel, je bent vel over been, hebt honger, bent ziek en schurftig, soms heb je zelfs gebroken botjes of pijnlijke wonden. Daarbij komt de gekmakende dorst, een gevoel dat nog boven dat alles overheerst. Als je niet snel iets te drinken vindt, kun je alleen maar gaan liggen en wachten op het einde …

Je hebt eigenlijk héél dringend hulp nodig maar als er een mens langskomt dan schuil je snel weg. Soms met een snoekduik in het riool.

Want mensen zijn heel gevaarlijke wezens, die alleen maar slecht zijn en er juist voor gezorgd hebben dat je er nu zo ellendig aan toe bent.

Let wel, de grootste bedreiging voor de zwervertjes schuilt niet alleen in het gebrek aan eten en drinken maar voornamelijk in de ‘mens’.

De hoogste dierenartskosten, de meeste frustraties en de grootste kopzorgen die de hulpverleners hebben … allemaal door toedoen van diezelfde ‘mens’.

De meeste foto’s van dieren in de straten van Egypte willen we je niet laten zien. Het is ten hemel schreiend wat daar rond schuifelt en zichzelf voortsleurt. Over het zand of asfalt van 50 graden.

Zelfs de collega’s van Dierennood kunnen er niet naar kijken… We hebben heel wat moeten wikken en wegen want vrijwel elk beeld was te heftig.

Het was al niet makkelijk voor Hanan maar nu de tijden nog slechter worden, de prijzen hoger en het aantal noodgevallen veelvuldiger moet ze ook nog vrezen voor het voortbestaan van haar asiel. Haar dieren zijn ein-de-lijk veilig na een leven vol ellende. Het mág gewoonweg niet gebeuren dat zij haar deuren moet sluiten! We hebben het over maar liefst 550 honden! Allemaal dieren die zwaar mishandeld zijn geweest, vastgebonden aan kettingen in de gloeiende zon, die er kortom afschuwelijk aan toe waren. En die helaas dus méér nodig hebben dan alleen dagelijks iets te eten.

Soms kan het moeilijk zijn om je een voorstelling te maken als het om zulke aantallen dieren gaat. Dan zie je alleen nog het grote geheel.

Maar ook dán telt een enkeling. Ook dan, júíst dan, moet je oog hebben voor ieder individu. Precies zoals de dierenhelpers zèlf het ervaren.

We draaien het nu eens om, geen verhaal óver Hanan maar door de ogen van Hanan.

Eén hond slechts, één van de vele …

Haar naam? MIRACLE.

Het was gewoon een wónder dat ze überhaupt gevonden werd, letterlijk gedumpt midden in de woestijn. Dus ‘Wonder’ zou ze heten. Om te voorkomen dat ze ooit terug zou lopen of zelfs maar overleven, had een zieke geest haar voorpoten en haar achterpoten aan elkaar gebonden ... we hebben er geen woorden voor, in ieder geval geen woorden die de webmaster zou goedkeuren.

Zelfs het reddingsteam was diep geschokt: haar beide achtervoetjes waren er helemaal af. Rond de voorpoten zaten diepe snijwonden. Waarschijnlijk had ze met haar tanden die touwen door geknabbeld en zich daarna voortgesleept.

Wat een ontzaglijke pijn moet ze hebben geleden …

Miracle was broodmager, uitgedroogd, had bloedarmoede en zat onder de parasieten, maar… het tweede wonder gebeurde: ze was zo blij toen ze haar redders zag dat het leek alsof ze glimlachte. Maar ach, misschien was ze zo murw van al haar lijden dat het haar allemaal niet eens meer kon schelen. Erger kon het niet worden. Ze schonk hen haar vertrouwen en liet het maar over zich heenkomen. Of misschien begreep ze dat ze werkelijk goede mensen was tegengekomen.

Allereerst kreeg ze veel vocht toegediend, pijnstilling en een bloedtransfusie. Want ze was te zwak om meteen een operatie te ondergaan om haar gehavende achtervoetjes netjes te amputeren. Het infuus bleef langer nodig, het arme meisje was zo verzwakt en, ook al was de wil om te leven sterk, haar gemartelde lijf en haar organen hadden een flinke opdonder gehad. Hanan kon het echter niet over haar hart verkrijgen om haar te laten inslapen. De hoop in haar ogen … iedereen zag het. Was het de wil misschien om haar verzorgers te belonen door dóór te blijven vechten.. Wie zal het zeggen?

Na 2 weken was Miracle langzaamaan wat sterker geworden, de hoop groeide: zou ze het redden? Toen opeens begonnen de ademhalingsproblemen. Ze kreeg het erg benauwd en moest dringend aan de zuurstof. Na alles wat het arme ding al doorstaan had wilde Hanan haar niet alsnog verliezen. Helaas was er geen beademing mogelijk in de kleine kliniek van het asiel. En er was ook geen mogelijkheid om haar te vervoeren naar een echte dierenkliniek. Geen auto, geen chauffeur. Er was geen geld voor ...

Hanan besluit haar droevige verhaal met een simpel: “we lost her…” Een moment van tranen voor iedereen, ook voor ons …

550 honden. In omstandigheden die verre van ideaal zijn maar de dieren zijn tenminste veilig, wèg van de brandende zon, ijzeren kettingen en de in- en ingemene bevolking.

En elk van die 550 honden heeft een eigen verhaal. Zonder uitzondering intriest, vol angst en on-voor-stel-ba-re pijn.

Miracle staat symbool voor het leven van al deze dieren die dankzij Hanan een kans hebben gekregen.

Dit kleine meisje heeft het niet gered, maar laat haar leven niet voor niets geweest zijn.

Zo’n dapper dier mag niet in de vergetelheid raken. Geen enkel dier mag in zo’n grote groep verdwijnen. Ieder verhaal is belangrijk, elk leven de moeite waard.

Help Hanan alsjeblieft om al die andere slachtoffers een kans te geven.

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 157’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Met alleen al meer respect en compassie zou de wereld er zomaar 100 keer beter uit kunnen zien.

Maar echte dierenLIEFDE kun je niet leren. Daar word je mee geboren …. Of niet.

Als wij naar onszelf kijken dan weten we dat wij, de vrijwilligers van Dierennood, er gewoon mee geboren zijn.

Wij hielden gewoonweg van kleins af aan van alle dieren, het kwam nooit in ons op om een dier pijn te doen of te treiteren. Daarom doen wij nu wat we doen en kunnen we ons zo goed invoelen in de levens van de dieren en degenen die het voor hen opnemen.

Zoals deze keer Iasmina Mot in Arad, Roemenië. Ook zij sleepte, als kind zijnde, alle zielige beestjes al mee naar huis. En dat doet ze nu nog.

In het begin nam ze verlaten hondjes mee om ze onderdak en veiligheid te bieden, waarna ze op zoek ging naar adoptanten in haar omgeving.
Helaas hadden de weinige mensen die ze kende en die óók van dieren hielden, zèlf al dieren.

En de anderen lachten haar vierkant uit.

Plaatjes vergroten als je erop klikt (Niet op mobiele telefoons)

Pas later postte ze haar honden op het internet. Dat hielp een beetje, maar had ook tot gevolg dat meer en meer mensen haar wisten te vinden en haar vroegen om nóg meer dieren te helpen.

Gelukkig werd er een man zo verliefd op haar dat hij haar ‘hobby’ op de koop toenam en samen begonnen ze een heus asiel. ‘First Hope Animal Rescue’.

Het is, zoals altijd, moeilijk om financiële steun en fysieke hulp te krijgen van mensen in een land waar de dieren nog steeds als een gebruiksvoorwerp worden beschouwd of als wegwerpartikel worden gezien.

Ze doen wat ze kunnen om hun hoofd en dat van de meer dan 240 honden boven water te houden.

In het asiel moeten er heel nodig nieuwe, grotere kennels komen die speciaal als quarantaineafdeling gebruikt kunnen worden. Het leed is niet te overzien als de vele nieuwkomers de andere dieren gaan besmetten. En dan alsjeblieft ook een fikse partij nieuwe hokken of in ieder geval nieuwe daken op een deel van de oude hokken. Nu is de beste tijd om te klussen zodat de dieren in het najaar weer droog kunnen zitten.

En sowieso medicijnen voor de vele honden die binnenkomen met demodex. De huidziekte die welig tiert onder dieren die ondervoed en verwaarloosd zijn.

De dierenarts moet altijd te vriend worden gehouden, een te grote openstaande rekening brengt dieren in gevaar.

Van de familie Delvael , die zelf op bezoek in Arad geweest is, hoorden we dat ze nooit iemand zo toegewijd hebben gezien. Dat Iasmina dag en nacht klaar staat voor de dieren, dat ze van elke hond niet alleen de naam kent, maar het hele verhaal en dat de passie op haar gezicht staat geschreven als ze erover vertelt. En het verdriet als ze over de nare verhalen van sommige dieren vertelt ..

Er is wel hoop voor een mooie toekomst voor het asiel. De 2 schattige dochtertjes van Iasmina zullen beslist in de voetsporen van hun mama treden.

Zij krijgen dierenliefde letterlijk met de paplepel ingegeven.

Ondanks alle moeilijkheden, het gebrek aan tijd en geld voelt Iasmina zich een tevreden ziel.

“Met alle dieren die ons liefhebben en voor wie wij de enige redding in hun leven zijn geweest. Wij vechten náást hen.

Dierenliefhebbers houden van ons, maar we worstelen hard tegen de mentaliteit van diegenen die hen haten.”

Ook wij houden van mensen zoals Iasmina. Zullen we maar méévechten?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 156

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knop:

Precies 2 jaar geleden ontvingen wij de eerste aanvraag van de Roemeense Nicoleta Ilie uit Focsani.

Destijds had ze nog een gewone baan van 9 tot 5 maar wel al een behoorlijk aantal honden in een opvang zonder naam. Prima voor een klein project, hoor.

Maar de tijd verstrijkt, de wachtlijst krimpt maar niet en steeds weer komt er iets tussendoor dat dringender is.

Ondertussen bleven we haar volgen en contact houden. Soms was er een mogelijkheid om haar wat geld voor voer toe te sturen.

Of een klein bedrag voor enkele hondjes met parvo, gebroken pootjes of andere zaken-die-echt-niet-kunnen-wachten.

Steeds weer kregen we de betaalde facturen te zien, de zakken gekocht voer, foto’s van de geredde hondjes, vóór en ná. Aan vertrouwen geen gebrek maar ja… ál die anderen die het óók nodig hebben… Nicoleta bleef maar geduldig.

En nu?

Een tijd daarna overleed haar opa en liet haar een groot stuk land na. Helemaal geweldig voor haar honden maar… je snapt dat dit ook een opstapje was naar méér honden redden. Het zijn er momenteel liefst 300! Inclusief 11 verlamde dieren die constant veel zorg vragen.

Je ziet zoveel dieren in nood… als je ook maar enigszins kunt, dan rèd je ze toch? Wij wel, jullie ook? Waarschijnlijk zouden er bij ons dan ook steeds meer bij komen.

Nu heeft haar asiel ook een naam: ‘Casuta Lui Azor’. Oftewel ‘Het huis van Azor’ , naar de hond die ze vond op haar trouwdag, een zielig hoopje ellende aan een dikke ketting, precies zoals de meeste Roemeense honden moeten leven.

Je kunt wel stellen dat die trouwdag niet alleen een nieuw begin was voor het bruidspaar maar ook voor Azor.

Nu is haar man de enige die werkt want zelf is ze dagelijks 12 tot 14 uur in haar eigen asiel te vinden.

Nicoleta vroeg om donaties voor een hek… wij hadden het niet…Nicoleta wachtte weer af…

Nu vraagt Nicoleta: please, help alsjeblieft. Als je in Roemenië een dierenhart hebt, is ‘every day a struggle..’ Elke dag is dan een strijd.

We moeten cement laten komen voor in de kennels. En hout voor hokken en voer en stro en… De winter is nog lang niet voorbij.

Ja, lief mens, nu is het tijd voor jou om een gróót project te krijgen. Met zoveel dieren en zoveel moeite…

Jouw dieren hebben het hard nodig.

Hoe dierenhelpers buiten de maatschappij worden geplaatst wordt nog eens duidelijk door het volgende voorval.

Met een aantal zieke en gewonde honden in haar auto stopte Nicoleta bij een apotheker. Ze was een beetje gestrest omdat het druk was in de apotheek en ze op haar beurt moest wachten. Mensen draaiden zich naar haar toe en een ‘heer’ verzocht haar buiten te wachten. Men had last van de hondenlucht die ze om zich heen had…

Dat is de mentaliteit van het gros van de mensen. Zij lopen gewoon door – of zelfs óm - als ze leed zien.

Maar Nicoleta heeft, behalve een groot hart voor dieren óók oog voor mensen in nood.

Zo woont er een oude man op een vuilstortplaats met 30 honden. Hij heeft er voor zichzelf en de honden een ‘onderkomen’ gemaakt van planken en gordijnen. Uitgekotst door de maatschappij. Hij wordt er beschimpt en gepest.

Nicoleta brengt hem regelmatig voer voor zijn dieren. En voor hem een warme maaltijd. Het plan is nu om een container aan te schaffen. Dan mag de man mèt zijn honden op het land van Nicoleta staan.

Het zou een geweldige oplossing zijn voor de man die al bewezen heeft een grote dierenvriend te zijn. Hij en zijn dieren zullen dan binnen de hekken veilig zijn en rust hebben. Eén mooi mens en 30 honden extra geholpen.

Maar het zou ook prettig zijn voor Nicoleta zelf. Dan is er dag en nacht iemand aanwezig tussen alle dieren. Ook dat komt de veiligheid ten goede.

Voor allebei willen wij graag inzamelen.

Wil je ook nu weer helpen? Wij hebben Nicoleta lang genoeg laten wachten...

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 153 ’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Ben je gek wanneer je voor dieren in nood zorgt? Ben je gek wanneer je je dag en nacht inzet voor dieren die geen hoop meer hebben, ziek of gewond zijn, in de wachtrij staan om gedood te worden? Gedood, enkel en alleen omdat ze geboren zijn op de verkeerde plaats, in een land waarvan de meerderheid van de mensen dieren haat.

Aleksandra Dokic is een vrouw die in haar land, in Servië als gek wordt beschouwd. Ze woont in een gehuurde kelder van +/- 40 m2 samen met haar 49 geredde katten en 1 blind hondje. Verschillende katten hebben speciale zorg nodig, dieetvoer of medicijnen. Zo verzorgt ze onder andere een poes met verlamde achterpoten, twee blinde katten, een poes met een hartafwijking, een kater met blaasgruis etc.

In de kelder komt geen daglicht binnen. Aan het plafond hangt een lekkende rioleringsbuis waardoor er regelmatig vies water op de grond drupt. Aleksandra 'leeft' er met haar dieren in twee ruimtes, gescheiden door een wandje. Ze kookt op een twee pits elektrisch kooktoestel en haar geïmproviseerde douche staat pal naast het toilet. Het ruikt niet fris in de kelder. De oude kranten die dienen als kattenbakvulling absorberen de geur van de uitwerpselen niet. De ruimte is ook veel te klein voor de vijftig dieren, iedereen leeft op elkaar. De eigenaren van het gebouw doen niets om de kelder leefbaarder te maken, ze willen dat Aleksandra met de dieren vertrekt omdat ze 'overlast' veroorzaakt.

Aleksandra leeft voor haar dieren. Zo redde ze onlangs vier kleine kittens, gevonden in een afvalcontainer, nat van de regen, vuil en hongerig. De kleintjes waren nog geen vier weken oud. Dieren castreren/steriliseren gebeurt nauwelijks in Servië, het is makkelijker om de kittens en pups letterlijk 'weg te gooien' in vuilbakken of in het water, te dumpen in het bos of veld, al dan niet in een vuilniszak. Aleksandra heeft de kleintjes meegenomen en ze met de papfles grootgebracht, waarbij haar toiletruimte diende als quarantaine.

Een ander voorbeeld is de blinde kat Johnny. Deze jongen lag in elkaar gedoken tegen de muur van een gebouw. Gewond, bloedend uit zijn mond en zijn ogen en doodsbang. Hij was aangereden door een auto. Toen Aleksandra hem benaderde, sprong hij in paniek door een raam het gebouw binnen. Met veel moeite kon ze het getraumatiseerde dier redden. Hij bleek blind te zijn geworden door de aanrijding. Ze noemde hem Johnny. Ze gaf hem een naam, ze gaf hem liefde, haalde hem uit de anonimiteit.

Dan is er nog de 'hoarder', de kattenverzamelaar, een man die niet voor zichzelf kan zorgen, maar toch alle katten van de straat haalt, ook al heeft hij geen geld om ze eten te geven of verzorging, laat staan om de dieren te steriliseren. Hij woont in een vreselijk vervuild huisje en laat bijna niemand binnen. Aleksandra won langzaam zijn vertrouwen waardoor ze de katten een beetje kan helpen.

Aleksandra zorgt ook voor verschillende kolonies straatkatten in de stad, laat ze steriliseren/castreren, deelt voer uit en brengt ze zo nodig naar een dierenarts, als er geld is. De dierenhaat onder de Servische bevolking is groot. Katten en honden worden als 'plaag' beschouwd en mishandeld, aan hun lot overgelaten, weggejaagd of gedood. Een aantal maanden geleden is een kolonie zwerfkatten waar Aleksandra voor zorgde, vergiftigd door buurtbewoners. Twaalf dieren werden gedood, één rode kater heeft het overleefd. Eén van de dertien. Aangifte doen, de politie inschakelen, het is zinloos, de meeste mensen zijn blij dat de dieren 'opgeruimd' zijn.

De situatie voor Aleksandra wordt steeds dringender. Ze kan niet in de kelder blijven. Ze wordt bedreigd door de buren en eigenaren, ze dient te vertrekken want anders …

Maar ze kan nergens heen. Niemand wil haar een pand verhuren vanwege haar dieren. Op hulp van de overheid hoeft ze niet te rekenen, integendeel. Wanneer de gemeente na een juridische procedure de kelder ontruimt, nemen ze alle dieren in beslag en plaatsen hen in het gemeente 'asiel'. Zonder medische zorg zullen de meesten het niet lang overleven, zeker de zieken niet. Uiteindelijk wacht elk van hen de dood en niet op een humane manier. De katten van de hoarder wacht hetzelfde lot wanneer er niet snel hulp komt. Als hij ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard, worden al zijn dieren afgemaakt.

Er moet een plek komen waar alle dieren terecht kunnen. Een vrijstaand huis of gebouw met minstens drie aparte ruimtes: een quarantaineruimte en twee aparte kamers om twee groepen katten te huisvesten, rekening houdend met hun karakter en zorgbehoefte. Een stuk grond kopen en iets bouwen duurt te lang, de tijd dringt. En er is geld nodig. Een gemiddeld maandloon in Servië ligt rond de 500 euro. De kosten voor levensonderhoud zijn dubbel zo hoog als in Nederland of België. Gelukkig opent geld, ook in Servië, nog steeds deuren.

Aleksandra is niet gek. Ze is in haar land een van de weinige mensen met een hart voor dieren. Ze strijdt voor hen, elke dag, ondanks alle tegenwerking van haar omgeving en van de overheid. Wij kunnen haar steunen, haar laten voelen dat ze niet alleen staat in die strijd. Wij laten Aleksandra en haar dieren niet in de steek!

Help je mee? Iedere bijdrage, hoe klein ook, betekent heel veel voor Aleksandra en haar dieren.

Je kunt haar direct helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. HP 152

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Er zijn zulke prachtige mensen op deze aarde. Het zijn er alleen te weinig.

Met meer mensen zoals Daniela Elena Sandoiu zouden de dieren niet hoeven te wachten tot ze in het hiernamaals zijn.

Dan zouden ze op aarde al in een paradijs leven.

Daniela woont in Buzau, Roemenië en beheert haar eigen asiel, ‘Gocu shelter’. Constant meer dan 300 honden en daarbij geiten, schapen en konijnen.

En dat doet ze allemaal alleen. Jullie weten van onze wachtlijst. Bij de aanmelding vorig jaar (wij hebben een lange wachtlijst) had ze nog hulp van een partner. Maar die trok het loodzware leven niet met als gevolg dat Daniela het nu alleen moet rooien.

Want wie houdt zo’n leven vol? Elke dag voor dag en dauw opstaan en kei- en keihard werken. Niet alleen lichamelijk maar zeker ook geestelijk.

De hele dag zitten er zorgen in je hoofd en probeer je te bedenken wanneer je wát kunt doen. Dit moet nog en dat … En er moeten ook nog dieren naar de dierenarts. Maar die dierenarts zit 72 kilometer verderop. Nee, niet over de A20 of andere snelwegen, die zijn er nauwelijks.

Wel kleine bochtige weggetjes waar je hooguit 50 kilometer per uur kunt rijden.

Dat kost niet alleen geld, dat je niet hebt. Maar ook tijd, wat je niet hebt …

Een leven dus zonder maar te dènken aan een vrije middag, een kwartiertje rustig zitten met een beker koffie, even met de moede benen op de bank.

Wij krijgen altijd een bijzonder inkijkje in iemands leven. Waardoor we steevast diep geroerd raken.

We leven dan intens mee en proberen jullie, lieve donateurs, ook deelgenoot te maken van de noden van de dierenhelpers.

Dan schrijven we vanuit ons warme huis aan jullie, die het project lezen in jullie comfortabele woonkamer. En proberen de omstandigheden van Daniela te schetsen. Zó, dat jullie het net zo ervaren als wij.

Daniela heeft meestal geen geld en geen of weinig hulp. Hooguit helpt haar moeder een paar uurtjes. Ze leidt een leven dat net zo vol ontberingen en tekortkomingen zit als dat van haar dieren.

Ze woont in 2 kleine kamertjes met 20 oude en zieke honden. Ze wast zich met een teiltje water en zit vaak in het donker omdat ze de rekeningen niet kan betalen.

En die rekeningen zijn hoog! Stapels onbetaalde facturen liggen te wachten. Voor water, dierenarts, de voerleverancier.

Sommige mensen verwijten haar: “waarom heb je zoveel dieren? Je kunt niet eens brood voor ze kopen?” Maar Daniela zal zeker geen gezonde honden van straat halen.

Alle dieren die bij haar zitten, zitten er met een goede reden. Overigens voert ze óók nog de honden op straat en in het veld, in de hoop dat die in ieder geval gezond zullen blijven en niet ook nog bij haar terecht komen.

Af en toe wordt er wel een lading hondenvoer bezorgd, maar dat is er in 2 weken weer doorheen.

Natuurlijk wordt het weer een lang verhaal. Dus nog even in het kort over haar dieren.

Ja, ook dit maal is de naam Gocu shelter vernoemd naar een geliefde geredde hond. Gocu was nog maar een pupje van 5 maanden, gevonden in een greppel. Waarschijnlijk was hij al dagen daarvoor aangereden want de wormen aten het arme dier van binnenuit op.

Het ene voorpootje moest worden geamputeerd en zijn andere voorpootje bleek ook nog eens verlamd te zijn, er was niets meer aan te doen …

Nu is hij 5 jaar oud en gewend om alleen zijn achterpoten te gebruiken.

Wat kunnen dieren zich toch wonderwel aanpassen.

En die geiten? Ach, Daniela redde ze van een herder die hen niet rendabel genoeg vond. Hij had niets aan ze, zo zei hij, ze moesten maar dood. Tja, zoiets moet je niet tegen iemand als Daniela zeggen. En dus lopen er nu 20 geiten tussen alle honden 😊

Ze weet het, de situatie is kritiek voor iedereen en toch moet ze soms even huilen. Het zal nooit eindigen. Ze probeert soms om op straat een dier voorbij te lopen omdat het er ècht niet meer bij kan…, maar dan loopt ze toch weer terug.

Haar lichaam doet aan alle kanten pijn van het sjouwen, ze loopt ver achter met de werkzaamheden, ook met schoonmaken. Er is meestal niet eens geld voor was- of schoonmaakmiddelen.

Wat moet Daniela moe zijn. Moe van alles, van het vele werk en de dagelijkse strijd.

Het werk kunnen we haar niet uit handen nemen. Maar haar kopzorgen betreffende voer en rekeningen kunnen we wel verlichten.

Wellicht dat Daniela zich dan al een heel stuk beter zal voelen.

Je kunt Daniela direct helpen.

Dat kan door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. HP 151

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Alle dieren tellen voor Ravi in India.

Weer een project in India. Dat is niet voor het eerst en ook niet voor het laatst.

Het blikveld van Dierennood houdt niet op bij de grenzen van Europa.

Dat weten jullie en we zijn er heel blij mee dat jullie daar ook zoveel begrip voor hebben.

Onze slagzin is toch: ‘grenzeloze dierenhulp’. Dat houdt ook in dat de hulp niet ophoudt bij huisdieren alleen.

Wat een ander misschien schaart onder ‘vee of hobbydieren’, met andere woorden, koeien of geitjes en konijntjes; het is ons om het even, alle dieren tellen.

Iedereen die ooit in de gelegenheid is geweest om dit soort dieren van nabij te leren kennen, weet wat we bedoelen.

Alle levende wezens zijn gelijk in hun emotie. Ze voelen angst en pijn en snakken naar liefde.

Photo's vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Zo komen we deze maand bij ‘People for Animals Trust/India’ In Faridabad. Opgericht door Ravi Dubey in 2007. Het aantal dieren binnen de muren: 550 maar liefst. En daarbuiten een gigántische hoeveelheid aan allerlei diertjes en dieren die afhankelijk van hen zijn.

En ja, er worden dieren gesteriliseerd, geadopteerd en ook ja, ze proberen uit alle macht mensen en overheden bewust te maken van het feit dat dieren gewoon wezens zijn met gevoel. Heel véél gevoel zelfs.

Toch blijkt het daaraan te schorten. Hoewel wij, hier in het westen, niet beter weten dat de koeien dáár allemaal heilig zijn en met respect worden behandeld, toch schijnen er veel sujetten te zijn die dat besef nog niet hebben meegekregen.

Daarom zijn veel foto’s uit India gewoon te heftig om op onze website te delen… Wat denk je bijvoorbeeld van koeien met zuur overgoten…

Wat moeten die arme dieren lijden en wat moeten ze blij zijn dat Ravi en zijn team hen helpt ...

Wij kunnen nu wel foto’s plaatsen van dieren die geholpen zijn maar we durven het, voor jullie nachtrust, niet aan om datzelfde dier te laten zien zoals Ravi haar aantrof. Het lijkt nu dus niet zo heel erg maar geloof ons als wij zeggen dat het dier er verschrikkelijk aan toe was.

Met alle andere dieren idem dito. Wat te denken van het hondje Mohini… Gewoon onmogelijk om een voor/na foto te laten zien.

2 poten geamputeerd. Daarom alleen een na-foto. De rest kun je erbij denken. Of doe het maar niet …

Bij al deze dieren gaat het niet alleen om voer. Was het maar waar. Natuurlijk moeten al die dieren, ook die gewoon op straat leven, water en voer krijgen. De hoge kosten van Ravi en zijn team zijn echter voornamelijk bedoeld om al die gewonde dieren te helpen. Of het nu door de talloze ongelukken komt die om de haverklap gebeuren in de drukke smalle straten of door ‘menselijk’ toedoen.

Geen dag, geen moment gaat voorbij zonder zichtbaar dierenleed. Dit project is niet voor niets door ons uitgekozen!

Wij hebben Ravi al lang geleden een project beloofd. Zijn mensen doen zo ontzettend hun best. Zo geven zij ook voorlichting en vaccineren ze tegen rabiës (hondsdolheid) waar de mensen erg bang voor zijn. De angst voor hondsdolheid is namelijk één van de – vele – redenen waarom dieren worden gedood.

Naast het dagelijkse voeren van honden, katten en koeien, rondzwervende paarden en ezels, voeren ze ook dagelijks grote kolonies apen in de nabije omgeving.

En, waarschijnlijk het meest onontbeerlijk, is hun project ‘Summer LifeLine’. Elke dag worden vele troggen gevuld met vers water in de loeihete en gortdroge zomers van India. Het lijkt misschien een kleine moeite, maar water is daar niet gratis en zóveel water kost ook veel geld. Maar het is zeker van levensbelang.

De afwezigheid van schoon drinkwater leidt tot de uitdroging en tenslotte de dood van duizenden zwerfdieren en vogels in de stad.

We vroegen nog even naar het verlanglijstje van Ravi.

En hij noemde een simpel lijstje.

Op 1 staat: vrijwilligers, daar zijn er altijd te weinig van. Net als donateurs natuurlijk.

Verder is hij eigenlijk best bescheiden:

Geld voor sterilisaties en vaccinaties.

Een zak rijst, tarwe, sojabonen, veevoeder.

Verf en witkalk voor binnen en buiten.

Energiebesparende lampen.

Schoonmaakartikelen zoals zwabbers, bezems, handdoeken en dweilen.

En een ‘autoclave’ om medische instrumenten te steriliseren.

Geloof ons maar, lieve hardwerkende mensen in Faridabad, onze donateurs gaan zorgen dat de laatste 6 wensen uit gaan komen.

Je kan deze dieren ook helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'HP 150'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: