Vorige winter hadden we al een project voor Andreea willen maken, maar het kwam er niet van. Zoveel aanvragen, zo weinig maanden in een jaar.

We konden alleen maar een bericht plaatsen op onze Facebook om te laten zien hoe de honden in sneeuw en ijs moesten zien te overleven.

Daar zijn toen heel wat reacties op gekomen van mensen die – misschien voor het eerst – geconfronteerd werden met de omstandigheden in een Roemeens asiel.

Die het met eigen ogen konden zien en begrijpen waarom een deel van de dieren het eind van de winter niet haalt …

En dat terwijl Andreea al zoveel vooruitgang heeft geboekt.

Jaren geleden kon ze -eindelijk- de gemeente overtuigen van het belang om de zwervers van de straten van de stad te halen. En de gemeente stemde -eindelijk- toe, gaf een stuk land, hek eromheen en er werd beton gestort. In ‘the middle of nowhere’ een open vlakte waar noordenwind, oosterstorm en striemende hagelbuien vrij spel hebben.

Geen water, geen elektra en ook geen dak! Binnen 2 dagen waren er al zeventig honden binnengebracht die op het steenkoude, natte beton moesten liggen. Afschuwelijk toch?

Andreea sleepte met grote flessen drinkwater, maar als de sneeuw te hoog lag en ze met de auto het asiel niet kon bereiken, zat er niets anders op dan de laatste 500 meter te voet af te leggen. Sjouwend met eten en drinken.

Onvoorstelbaar wat Andreea zelf en de honden voor ontberingen moesten doorstaan. Ze bedelde om pallets opdat de dieren in ieder geval niet vastvroren aan het beton.

Dat laatste is letterlijk! Een natte vacht vriest vast en als een dier opstaat … trekt-ie de haren uit zijn lijf ☹

Er werd zeildoek gedoneerd vanuit het buitenland, maar na al het moeilijke werk om de zeilen als dak en aan de zijkanten aan te brengen, vlogen ze bij de eerste sneeuwstorm de lucht in …

Ondertussen brachten de hondenvangers de één na de andere hond binnen met als gevolg dat de dieren begonnen te vechten. Er was te weinig ruimte èn te weinig eten.

Zo kreeg Andreea er nog grotere problemen bij: de zorg voor gewonde honden. Er was zelfs geen dierenarts die haar ergens mee helpen kon. De binnengebrachte honden waren niet gesteriliseerd en ook zwangere teefjes werden bij haar gedropt. Die bevielen in de open lucht op het koude beton... Ze overleefden bijna geen van alle.

Onbekend maakt onbemind. Niemand had oog voor een eenzame vrouw en haar worsteling om de honden in leven te houden.

Uiteindelijk adopteerde de Nederlandse Irene een klein straathondje en ‘ontdekte’ zo het asiel van Targu Frumos. Zij heeft, samen met de Nederlandse stichting Newlife4Straydogs, langzamerhand voor wat verbetering gezorgd.

Er kwamen in de loop der tijd kennels met plastic platen aan de zijkant om de gure wind wat tegen te houden en enkele binnenhokken gingen al zorgen voor meer veiligheid en beschutting. In 2018 kwam er zowaar een DAK!

De situatie bij Andreea nu is dat het asiel bomvol zit. Haar ergste zorg is nu: waar haal ik eten vandaan? De gemeente zorgt voor 3 zakken voer per dag. 20 kilo per zak. Adult-voer, voor volwassen honden. 3 héle zakken voor 200 honden?

Dan zitten er ook nog 40 jonge honden en zo’n 60 pups. Deze dieren hebben nog geen tijd gehad om een dikke vacht te kweken en zijn erg kwetsbaar. Daarvoor zouden ze eigenlijk speciaal voer moeten krijgen wat iets duurder is. Maar wat Andreea niet kan bekostigen.

Een paar maanden geleden hoopte Andreea op puppyvoer via Animal Webaction. Als je op hun website klikt kun je een dierenhelper gratis voer schenken. In dit geval voor maar liefst 81 pupjes. Helaas werd er niet genoeg geklikt en de pupjes van Andreea kregen geen sikkepit.  (Overigens willen wij die site van harte aanbevelen. Ook wij van Dierennood klikken er dagelijks op. We delen het altijd op onze FB-pagina.)

Dat was niet de eerste en enige keer dat Andreea heeft gehuild. Ze heeft het zwaar om alle buikjes te kunnen vullen.

Ook voor de zwakkere en oudere honden moet er snel meer voedzaam voer komen. De dood staat op de loer.

En er is zéker dringend behoefte aan meer warme en stevige hokken. Niet alle honden hebben het geluk om in zo’n lekvrij en tochtvrij exemplaar te kunnen slapen.

Kijk wat er nog voor lekkende, in elkaar zakkende krotjes staan. Het doet toch pijn om te weten dat ook hierin sommige honden de winter moeten doorkomen. Denk aan hen als je morgen diep weggedoken in je kraag buiten loopt … deze dieren kunnen zelfs niet in de luwte schuilen ☹

Andreea zelf zegt:

In my town, I am seen like the crazy lady with the dogs! I have absolutely no support from anyone but I keep going, I am used to it by now. Sometimes I feel sad, sometimes hopeless, sometimes I truly believe that what I am doing is making a change, it varies. It's definitely a lot of ups and downs!

In mijn stad kent men me als de gekke hondenvrouw. Ik krijg geen enkele steun, maar ik ben het zo langzamerhand gewend. Ik ga dóór. Soms voel ik me verdrietig, soms hulpeloos en hopeloos, soms geloof ik echt dat ik verschil maak. Het is een leven van ups en downs.

Daarom deze winter ab-so-luut een project voor Andreea met haar inmiddels 200 honden!

Help je weer mee?

Facebook page.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 163’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

True heroes are not thinkers, but doers. They jump in where they are needed, without first considering whether it is convenient, sensible or even safe.

Just days after the outbreak of war in Ukraine, Tom, founder of Breaking the Chains, and his friend Steve decided to travel to Ukraine with a bus full of pet food. And they never stopped doing that.

Breaking the Chains … a name that was heard a lot at the beginning of the war. Almost certainly you have heard about them, admired them and followed their adventures.

At that point Tom had already served 17 years in the British Army and with his friend Steve, also an ex-serviceman, he didn't hesitate for a second and left…

They were not the only ones to leave for Ukraine at the time, but their military skills and knowledge enabled them to venture to regions that were inaccessible to many other aid workers at the time.

You may have read the report of 'our' shelter 'Shelter Friend' In the city of Dnepropetrovsk, in the media simply called 'Dnipro'. Tom and Steve were the ones who even went deep enough into the war zone to bring a supply of feed to Marina as well.

Then they found a place in central Ukraine that they could use as a base and storage facility, a reasonably safe place where volunteers could bring food and medical supplies and from where Tom and Steve could transport the supplies to more distant and unsafe areas. Many thousands of kilometres and many long days followed.

Soon they became known and received one report after another. They came across shelters that had been abandoned by the owners and where no one cared for the animals anymore. They encountered appalling conditions of animals that had just been left chained by the people who fled.

Not only that, but they encountered animals on the street that were seriously were injured by the bombings and if they were not physically injured they were seriously traumatised by all the noise of the rockets. The chaos in the ruins of the towns and villages, the panic everywhere.

Perhaps also nice to mention that Marina, from the shelter 'Shelter Friend', despite all the threat of war and the fact that she herself takes in hundreds of dogs and cats in her shelter, went one step further to also empty a killing station in Ukraine … Well, a killing station … staffed by people who don't give a damn about animals … they just let them starve …

Marina, and later Tom, saved some of them. And we, from Dierennood, must now admit that we have never seen anything like it. We were completely stunned to see how those poor, poor animals were mistreated. Every animal in the killing station appeared to have received a large, hideous, degrading tattoo on the sensitive abdomen. I have to say, it took our breath away…

Anyway, the injured and traumatised animals were taken by Tom and Steve to the 'safe place' and further helped by vets and volunteers.

The number of followers on Social Media kept growing and requests for help from all over Ukraine kept coming in, sometimes hundreds a day! Every day, we had to weigh up who could be offered help that day and who could not… Having to make that choice every day is terrible, and soon the team agreed that they had to expand.

A new safe place was created in Romania to house both the animals and the volunteers. We do not disclose the exact location of 'the compound' and the shelter for security reasons. These people risk their lives day in and day out and sometimes operate only a few hundred meters from the front. Each mission is carefully planned and Tom puts the safety of his team first.

For the same reason, there is no separate Facebook page for the shelter. They – and we – ask for understanding for this.

Among all the rescued dogs and cats, there were even more special animals that needed help. For example, 9 lions from a zoo in Odessa or the special story of Bolik, the grizzly bear and Elsa, the wolf. Both were in captivity somewhere in the east of the country. Threatened by the war and both in a much too small enclosure, supposedly for entertainment. Armed with a grinder, the animals were freed from their horrible pen and after a long drive with a lot of attention on the way (after all, who drives around with a bear and a wolf in wartime?) Bolik and Elsa were taken to a reserve in Romania. TJ, the driver on duty, experienced at that moment, in his own words, one of the most beautiful moments of his life!

The above all sounds great, and it is, but it really took blood, sweat and tears and above all a lot of perseverance from everyone involved. The teams in the field have travelled tens of thousands of kilometres and have almost continuously pushed themselves both physically and mentally. Their vehicles break down almost weekly due to the bad roads in Ukraine.

The volunteers on site also work from early in the morning until late at night. The animals in their care are often animals that need immediate help because, for example, they have become paralysed by shelling or their house collapses, are severely malnourished, injured or seriously ill. Amputations are regularly needed and bullets are removed, so a lot of care is needed.

Good hygiene, but also quarantine of the animals that come in, is necessary. The volunteers, including a number of local Ukrainians, are doing a fantastic job. Most animals come in traumatised, but because of the unconditional love they receive from the volunteers. And because they live day and night with the dogs and cats, almost all of them turn into the most loving and affectionate animals after a few weeks. It is truly phenomenal to see what the team, vets, and volunteers achieve together. Regularly, everyone is crying because of the amazing results of all this hard work.

Oh, there is so much more to tell. About the chimpanzee Johnny who, despite his own hunger, gave Tom half his banana…

From another Johnny, the bullet-paralysed Stafford, who managed to reach the Ukrainian soldiers while crawling through no man's land. It took the team 9 hours to pick up Johnny, but he also showed his bravest side. He was fitted for a wheelchair and immediately accelerated. He now runs his rounds every day like crazy.

And let's not forget Phoenix. A limping husky-like dog with 3 bloodied legs, its coat full of mud, at the front of the city of Mykolaiv. The shelling continued day and night as images of Phoenix circulated on Facebook. Nevertheless, the team decided to get Phoenix and a number of other animals. Unfortunately, due to his injuries, Phoenix is ​​missing both back legs and three-quarters of his front leg. But look at him now: with a wheelchair and a prosthesis. He was dirty, neglected, seriously injured, abandoned, traumatised… And now Phoenix is ​​our hero!

This is what they do it for. In addition to the terrible things they unfortunately experience too often, they see that so many animals that were left without a chance, wandered traumatised or seriously injured and left for dead, flourish again by receiving the care, love and respect they deserve.

There are still daily challenges for the team. Now that the coverage of the war in Ukraine has decreased, the number of donations is also declining. With winter just around the corner, the biggest challenge is to deliver as much animal feed as possible to places in Ukraine where it is most needed.

Food is becoming more expensive every day in Ukraine and is scarce in many places. As much food as possible will therefore have to be collected from Europe. In order to distribute it before the harsh winter sets in and to provide as many animals as possible with a supply that will get them through the winter.

For example, when snow comes to lie on the often shot-up roads, it is dangerous to go on the road. And no matter how beautiful a winter landscape can be, when the whole world is white, movements of a transport are much easier to perceive, which reduces safety.

Landmines are also not visible, and there is a chance that large parts of the country will be cut off from the outside world. Feed and its transport are therefore very important at the moment and have priority. In addition, all costs for vehicles, transport, medication, veterinary costs and the care of the animals will continue.

There is no doubt that without the tremendous financial support of donors from all over the world, the team would never have been able to achieve the above. Every day, they are grateful for the support and support they receive. Without that help, many hundreds of animals would probably no longer be with us due to hunger or injury.

Unfortunately, the war is still going on, the end is not yet in sight. But interest in Ukraine is slowly ebbing away. The newspapers and the news report different news.

For Breaking the Chains, quitting is not an option. There are still countless animals in dire need and more are added every day of war.

Facebook page

Please continue to support these great heroes for as long as it takes.

Every donation, even a small one, helps.

You can help these animals directly by transferring an amount to:

NL16 INGB 0004 7841 60 for. Stichting Dierennood o.v.v. 'Auxiliary project 162'

and we will make sure that your donation will only be used for this aid project.

With us there is no deduction for salaries, housing or unnecessary frills.

Or donate via the button below:

Echte helden zijn geen denkers maar doeners. Ze springen in waar ze nodig zijn, zonder eerst te verzinnen of het wel handig, verstandig of zelfs veilig is.

Slechts enkele dagen na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloten Tom, oprichter van Breaking the Chains, en zijn vriend Steve met een bus vol dierenvoer naar Oekraïne te reizen. En ze zijn daar nooit mee gestopt.

Breaking the Chains … een naam die vaak rondzong in het begin van de oorlog. Bijna zeker hebben jullie erover gehoord, hen bewonderd en hun avonturen gevolgd.

Tom had op dat moment al 17 jaar in het Britse leger gediend en met zijn vriend Steve, ook een ex-militair, twijfelde hij geen moment en vertrok …

Zij waren op dat moment niet de enigen die richting Oekraïne vertrokken, maar door hun militaire vaardigheden en kennis durfden zij zich te begeven naar regio’s die voor vele andere hulpverleners toen onbereikbaar waren.

Wellicht hebben jullie het verslag gelezen van ‘ons’ asiel ‘Shelter Friend’ In de stad Dnepropetrovsk, in de media kortweg ‘Dnipro’ genoemd. Tom en Steve waren degenen die zelfs zó diep het oorlogsgebied in gingen om ook bij Marina een voorraad voer te brengen.

Daarna vonden ze in centraal Oekraïne een plek die ze als uitvalsbasis en opslagplaats konden gebruiken, een redelijk veilige plek waar vrijwilligers voer en medische benodigdheden heen konden brengen en van waaruit Tom en Steve de spullen naar verdere en onveilige gebieden konden vervoeren. Vele duizenden kilometers en vele lange dagen volgden.

Al snel werden ze bekend en kregen ze de ene melding na de andere. Ze stuitten op asielen die door de eigenaren waren verlaten en waar niemand meer voor de dieren zorgde, ze kwamen ten hemel schreiende toestanden tegen van dieren die gewoon nog aan de ketting waren achtergelaten door de mensen die vluchtten.

Ze kwamen dieren op straat tegen die ernstig gewond waren door de bombardementen en als ze niet fysiek gewond waren dan waren ze wel ernstig getraumatiseerd door alle herrie van de raketinslagen, de chaos in de ruïnes van de steden en dorpen, de paniek overal.

Misschien ook wel mooi om te vermelden dat Marina, van het asiel ‘Shelter Friend’, ondanks alle oorlogsdreiging en het feit dat ze zelf honderden honden en katten in haar asiel opvangt, nog een stap verder ging om ook een dodingsstation in Oekraïne leeg te halen … Tja, een dodingsstation … bemand door mensen die geen zier om dieren geven … ze lieten ze gewoon verhongeren …

Marina, en later Tom, heeft er een aantal gered. En wij, van Dierennood, moeten nu bekennen dat we nog nooit zoiets gezien hebben. We waren helemaal verbijsterd toen we zagen hoe die arme, arme dieren werden mis(be)handeld. Elk dier in het dodingsstation bleek een grote afschuwelijke, mensonterende tattoo op de gevoelige buik te hebben gekregen. Ik moet zeggen, het benam ons de adem …

Maar goed, de gewonde en getraumatiseerde dieren werden door Tom en Steve meegenomen naar de ‘veilig plek’ en verder door dierenartsen en vrijwilligers geholpen.

Het aantal volgers op Social Media bleef groeien en verzoeken voor hulp vanuit heel Oekraïne bleven binnenkomen, soms honderden per dag! Elke dag weer moest er worden afgewogen aan wie er die dag hulp geboden kon worden en aan wie niet.

Die keuze iedere dag weer te moeten maken is verschrikkelijk en al snel was het team het er over eens dat ze moesten uitbreiden. In Roemenië werd een nieuwe veilige plek gecreëerd om zowel de dieren als de vrijwilligers te kunnen huisvesten. De exacte locatie van ‘de compound’ en het asiel geven we om veiligheidsredenen niet vrij.

Deze mensen wagen dag in dag uit hun leven en opereren soms op maar enkele honderden meters van het front. Elke missie wordt nauwkeurig gepland en bij Tom staat de veiligheid van zijn team voorop. Om diezelfde reden is er ook geen aparte Facebookpagina van de shelter. Daarvoor vragen zij – en wij – begrip.

Tussen alle geredde honden en katten waren er nog meer bijzondere dieren die hulp nodig hadden. Bijvoorbeeld 9 leeuwen uit een dierentuin in Odessa of het bijzondere verhaal van Bolik, de grizzlybeer en Elsa, de wolf. Beide zaten ergens in het oosten van het land in gevangenschap.

Bedreigd door de oorlog en beide in een veel te klein verblijf, zogenaamd voor het vermaak. Gewapend met een slijptol werden de dieren uit hun vreselijke hok bevrijd en na een lange rit met veel bekijks onderweg (wie rijdt er nu immers met een beer en een wolf rond in oorlogstijd?) werden Bolik en Elsa naar een reservaat gebracht in Roemenië. TJ, de chauffeur van dienst, beleefde op dat moment, naar eigen zeggen, één van de mooiste momenten in zijn leven!

Bovenstaande klinkt allemaal geweldig en dat is het ook, maar het heeft echt letterlijk bloed, zweet en tranen gekost en boven alles een hoop doorzettingsvermogen van alle betrokkenen. De teams in het veld hebben tienduizenden kilometers afgelegd en zijn bijna continue zowel fysiek als mentaal tot het uiterste gegaan. Hun voertuigen gaan door de slechte wegen in Oekraïne bijna wekelijks kapot. De vrijwilligers ter plaatse werken ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat.

De dieren onder hun hoede zijn vaak dieren die onmiddellijk hulp nodig hebben doordat ze bijvoorbeeld verlamd zijn geraakt door beschietingen of het instorten van hun huis, zwaar ondervoed, gewond of ernstig ziek. Regelmatig zijn amputaties nodig en worden kogels verwijderd en dus is er heel veel zorg nodig. Goede hygiëne, maar ook quarantaine van de dieren die nieuw binnenkomen, is noodzakelijk. De vrijwilligers, waaronder inmiddels ook een aantal lokale Oekraïners, doen echt fantastisch werk.

De meeste dieren komen getraumatiseerd binnen, maar door de onvoorwaardelijke liefde die ze van de vrijwilligers krijgen en doordat zij dag en nacht met de honden en katten samenleven, veranderen ze bijna allemaal na enkele weken in de meest liefdevolle en aanhankelijke dieren. Het is echt fenomenaal om te zien wat het team, de dierenartsen en de vrijwilligers samen bereiken. Regelmatig staat iedereen te janken door de verbluffende resultaten van al dit harde werk.

Och, er is zoveel meer te vertellen. Over de chimpansee Johnny die, ondanks zijn eigen honger, Tom de helft van zijn banaan gaf…

Van een andere Johnny, de door kogels verlamde Stafford, die al kruipend door niemandsland de Oekraïnse soldaten wist te bereiken. 9 uur duurde de rit voor het team om Johnny op te halen maar die liet zich ook van zijn dapperste kant zien. Hij kreeg een rolstoel aangemeten en gaf meteen gas. Als een malle rent hij nu dagelijks zijn rondjes.

En laten we Phoenix niet vergeten. Een hinkende husky-achtige hond met 3 bebloede poten, zijn vacht vol modder, aan het front van de stad Mykolaiv. De beschietingen gingen dag en nacht door terwijl de beelden van Phoenix rond gingen op Facebook. Toch besloot het team Phoenix en nog een aantal andere dieren te gaan halen. Helaas moet Phoenix door zijn verwondingen beide achterpoten missen en een gedeelte van zijn voorpoot. Maar kijk hem nu eens: met rolstoel en een prothese. Hij was vies, verwaarloosd, ernstig gewond, verlaten, getraumatiseerd… En nu is Phoenix onze held!

Dit is waar zij het voor doen. Naast de verschrikkelijke dingen die ze helaas te vaak meemaken, zien zij dat zoveel dieren die kansloos achterbleven, getraumatiseerd ronddwaalden of ernstig gewond en voor dood werden achtergelaten, weer helemaal opbloeien doordat ze de verzorging, liefde en respect krijgen die ze verdienen.

Er zijn nog dagelijks uitdagingen voor het team. Nu de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne is afgenomen, neemt ook het aantal donaties af. Met de winter voor de deur is de grootste uitdaging om zoveel mogelijk diervoeding af te leveren op plaatsen in Oekraïne waar dit het hardst nodig is.

Voeding wordt met de dag duurder in Oekraïne en is op veel plaatsen schaars. Er zal dus vanuit Europa zoveel mogelijk voeding moeten worden ingezameld om dit, voordat de barre winter invalt, te verdelen en zoveel mogelijk dieren te voorzien van een voorraad waarmee men de winter doorkomt. Wanneer er bijvoorbeeld sneeuw komt te liggen op de vaak kapotgeschoten wegen is het levensgevaarlijk om de weg op te gaan.

En hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn, wanneer de hele wereld wit is, worden bewegingen van een transport veel makkelijker waargenomen waardoor de veiligheid afneemt. Ook zijn landmijnen niet zichtbaar en bestaat de kans dat grote delen van het land afgesloten worden van de buitenwereld. Voer en het transport daarvan zijn dus op dit moment erg belangrijk en hebben prioriteit.

Daarnaast gaan alle kosten voor voertuigen, transport, medicatie, dierenartskosten en de verzorging van de dieren gewoon door. Buiten kijf staat dat zonder de geweldige financiële hulp van donateurs uit alle delen van de wereld, het team bovenstaande nooit had kunnen bereiken. Elke dag weer zijn zij dankbaar voor de steun en steun die ze mogen ontvangen. Zonder die hulp zouden vele honderden dieren door honger of verwondingen inmiddels waarschijnlijk niet meer bij ons zijn.

Helaas gaat de oorlog nog steeds door, het eind is nog niet in zicht. Maar de belangstelling voor Oekraïne ebt langzaam weg. De kranten en het journaal brengen weer ander nieuws.

Voor Breaking the Chains is stoppen geen optie. Er zijn nog ontelbare dieren in grote nood en er komen er elke oorlogsdag méér bij.

Blijf deze grote helden alsjeblieft steunen zolang het nodig is.

Iedere donatie, ook een kleine, helpt.

Facebook pagina

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 162’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Tangier, the capital of Morocco, is home to about 300,000 stray dogs and an even larger number of cats. Just in that one – big – city!

Salima (Sally) Kadaoui, a Moroccan-British woman couldn't stand it, everywhere she looked she saw skinny bodies, lame legs, mange, injuries and then also the brutal way in which the population gave the already frightened animals another kick .

So she brought animal after animal into her sister's house. But 50 dogs doesn't make much of a difference to those large numbers on the street. There had to be more.. She didn't have to think for a long time.

Sally sold all her possessions in England and started a real 'sanctuary', a place where dogs are not kept in kennels or cages, but can run, play and enjoy their dog life together with other dogs.

After all these years, there is still no running water in the shelter. There is a well, but it is regularly dry. The summers are hot and there is hardly any rain. Water must then be purchased, and 100 euros per week is certainly not a high estimate. We wonder how they keep getting it all done. What a job: watering all those animals, doing the laundry, keeping the grounds clean… With buckets?

But more than 650 dogs still make little difference in the large numbers that live on the streets. She pondered how she could do even more for them. And again the picture was soon clear to her.

It resulted in project Hayat, 'the project of life'.

That means a huge and important sterilization project for dogs and cats. Catch, sterilize and return to their pack or group. Plus that the animals are treated against worms, fleas and also vaccinated.

An incredibly large and important 'life project' and that in a country like Morocco!

Certainly no less important is the rabies vaccination. The fear of rabies is deeply ingrained in people's minds and is one of the reasons that animals are killed en masse.

Sally also tries to warm up the residents in the neighborhood where there has been a sterilization campaign to take care of the animals. And to report if they think an animal needs medical attention.

And did we mention that all those animals are also regularly fed at her expense?

Over the years, more than 3200 (!) animals have had this sterilisation, 12% of the entire population in Tangier. We have great respect for that huge number, for the strength and courage of one woman in the face of a largely hostile population.

But despite all efforts, the work is far from done. Many thousands more are yet to come. Recently she learned that the city council had decided to even catch dogs with a 'tag' in their ear, which were healthy, to be killed.

She and a number of other volunteers immediately took in more than 150 of those dogs in her shelter… Literally managed to prevent death. But yes…. another 150 mouths to feed…

Sara Moussaoui lives in the Netherlands, but regularly visits Sally to help. Sometimes for months. She is so well-informed about the ins and outs of SFT that she does the social media for the shelter.

In this way, she tries to gain more awareness and donations. Because, as usual, the government does not show its face.

Sara says, among other things, that she was still in Tangier in August. The number of stray dogs and stray cats was enormous. All desperate for food, water and cooling.

The debts to the vet and the feed manufacturer are also huge, also running into the tens of thousands of euros.

Yet an animal in need can still count on Sally.

And they can continue to do so with a little help from us.

Because vulnerable animals will always need the support of people. From someone like Sally, who rightly says, I have no choice, I have to ask for help: “Please help us feed our animals”.

“Please help us get this food for our babies…”

If it's up to us, that will certainly be fine.

You can help these animals directly by transferring an amount to:

NL16 INGB 0004 7841 60 for. Stichting Dierennood o.v.v. 'Aid project 161'

and we will make sure that your donation will only be used for this aid project.

With us there is no deduction for salaries, housing or unnecessary frills.

Or donate via the button below:

Facebookpagina.

In Tanger, de hoofdstad van Marokko, leven ongeveer 300.000 straathonden en zelfs nog een groter aantal katten. Alleen al in die ene – grote – stad!

Salima (Sally) Kadaoui, een Marokkaans-Britse vrouw kon het niet aanzien, overal waar ze keek zag ze magere lijfjes, kreupele pootjes, schurft, verwondingen en dan ook nog de brute wijze waarop de bevolking de toch al angstige dieren nog een schop nagaven.

Dier na dier haalde zij daarom naar binnen in het huis van haar zus. Maar 50 honden maken niet veel verschil op die grote aantallen op straat. Het moesten er meer worden.. Heel lang hoefde ze niet na te denken.

Sally verkocht al haar bezittingen in Engeland en startte een echte ‘sanctuary’, een plek waar honden niet in kennels of kooien zitten, maar samen met andere honden kunnen rennen, spelen, kortom een beetje genieten in hun hondenleven.

Na al die jaren is er nog steeds geen stromend water in de opvang. Er is een waterput, maar die staat regelmatig droog. De zomers zijn heet en regen valt er nauwelijks. Water moet dan worden ingekocht en daarvoor is 100 euro per week zeker geen hoge schatting. We vragen ons af hoe ze het toch steeds allemaal voor elkaar krijgen. Wat een klus: al die dieren water geven, de was doen, het terrein schoonhouden … Met emmertjes?

Maar nog steeds maken ruim 650 honden weinig verschil in de grote aantallen die op straat leven. Ze piekerde hoe ze nóg meer kon doen voor ze. En weer was het beeld voor haar snel helder.

Het resulteerde in project Hayat, ‘the project of life’.

Dat houdt een enórm en belangrijk sterilisatieproject in voor honden en katten. Vangen, steriliseren en weer terug plaatsen in hun roedel of groep. Plus dat de dieren behandeld worden tegen wormen, vlooien en ook gevaccineerd worden.

Een waanzinnig groot en belangrijk ‘levensproject’ en dát in een land als Marokko!

Zeker niet minder belangrijk is daarbij de rabiës-vaccinatie. De angst voor hondsdolheid zit diep ingebakken in de hoofden van de mensen en is één van de redenen dat dieren massaal worden omgebracht.

Sally probeert ook steeds in de buurt waar een sterilisatiecampagne is geweest de bewoners warm te maken om voor de dieren te zorgen. En te melden als ze denken dat een dier medische zorg nodig heeft.

En hadden we al gezegd dat al die dieren ook nog regelmatig worden gevoerd op haar kosten?

Door de jaren heen hebben er meer dan 3200 (!) dieren deze sterilisatie gehad, 12% van de hele populatie in Tanger. We hebben groot respect voor dat enorme aantal, voor de kracht en de moed van één vrouw tegenover een grotendeels vijandige bevolking.

Maar ondanks alle inspanningen is het werk nog lang niet klaar. Nog vele duizenden moeten ooit nog aan de beurt komen. Onlangs kwam zij te weten dat het gemeentebestuur had besloten om zelfs de honden met een ‘tag’ in hun oor, die dus gezond waren, om ook die te vangen om gedood te worden.

Direct heeft zij met een aantal andere vrijwilligers meer dan 150 van die honden in haar asiel erbij opgenomen…. Letterlijk de dood weten te voorkomen. Maar ja…. wel weer 150 bekjes erbij om te voeren…

Sara Moussaoui woont in Nederland, maar gaat regelmatig naar Sally toe om te helpen. Soms maandenlang. Zij is zo goed op de hoogte van het reilen en zeilen van SFT dat ze de sociale media voor de opvang doet.

Zo probeert ze meer bekendheid en donaties te verkrijgen. Want zoals gewoonlijk laat de overheid zijn gezicht niet zien.

Sara vertelt onder andere dat ze in augustus nog in Tanger was. Het aantal zwerfhonden en zwerfkatten was enorm. Allemaal wanhopig op zoek naar eten, water en verkoeling.

De schulden bij de dierenarts en de voerfabrikant zijn óók enorm, lopen ook in de tienduizenden euro’s.